Τη στιγμή που ο Άνθρωπος είναι Υπάνθρωπος
που ο λύκος είναι τσακάλι και μαϊμού το τσακάλι
Τη στιγμή που ξυπνά η Γοργώ
με τις οχεντρές της βαθειά στο κεφάλι.
Τη στιγμή που οι Έρωτες είναι εγκλήματα
και τα εγκλήματα υπέρτερες καθοσιώσεις
τη στιγμή που το πρωτόπλαστο ζό
γεύτηκε τον καρπό της άχρηστης Γνώσης.
Τη στιγμή που τα μικρά υποσυνείδητα
σχεδόν εξουδετερ΄νουν την ενσυνείδητη Σκέψη
τη στγμή που τον μισητό εχτρό
το στόμα κι η καρδιά δεν τολμάει να μέμψη.
Τη στιγμή που διαιστανόμαστε το Άγνωστο που νοιώθουμε την ύπαρξη Αυτού που δεν υπάρχει
τη στιγμή που η άνοια των ψυχών
ενθρονίζει την πρόληψη για Μονάρχη
τη στιγμή που δε λέν τίποτα τα ποιήματα
που κυνερβά η μορφή και σκοτώνει την ουσία
τη στιγμή που πεθαίνοντας το ζό
Ύπαρξη χαρίζει στην ανυπαρξία
Εγώ ζώ.
