Το καλύτερο δώρο

Το καλύτερο δώρο

Το παρόν κείμενο αποτελεί σε κάποια μέρη προϊόν μυθοπλασίας και έλαβε μέρος στο διαγωνισμό ''Λογωτέχνης'' του περιοδικού art magazine.

Απλά ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας :)

Ήταν Παρασκευή πρωί, το Σάββατο είχε γενέθλια και εγώ είχα ξεχυθεί στους δρόμους για να βρω το καλύτερο δώρο να του πάρω. Οι φίλοι με είχαν συμβουλέψει να του αγοράσω μια πένα. Έτσι βρέθηκα μπροστά από ένα βιβλιοπωλείο που είχε ότι πένα ήθελες. Ωραίες, κομψές, ελκυστικές, βαριές, φθηνές, ακριβές. Μου άρεσε πολύ μια χρυσή, δεν θυμάμαι τη μάρκα ήταν αλλά ήταν από εκείνες τις ακριβές που δίνουν κύρος στον άντρα. Ήμουν ένα βήμα πριν δώσω όλες τις οικονομίες μου για να την αγοράσω. Ταίριαζε με την καρδιά του, ήταν χρυσή. Όμως κάτι με σταμάτησε. Αξίζει να εκφράσεις την αγάπη σου με κάτι τόσο υλικό, αναρωτήθηκα. Ήταν απλά μια πένα. Όσο ακριβή κι αν ήταν δε μπορούσε να αγγίξει σε αξία το μέγεθος της αγάπης μου για εκείνον. Έτσι απλά άλλαξα γνώμη και συνέχισα τη βόλτα μου. Κάθε βήμα μου συνοδευόταν από την σκέψη του. Είχε κάνει τόσο όμορφο καιρό εκείνη τη μέρα, ήλπιζα και η επόμενη να ήταν τόσο φωτεινή. Ο δρόμος μου με έβγαλε μπροστά από την Πινακοθήκη. Εκεί μου ήρθε μια λαμπρή ιδέα. Μήπως τελικά να δημιουργούσα κάτι εγώ από το να το αγοράσω, σκέφτηκα. Αν μπορούσα να αποτυπώσω στον καμβά όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές που περάσαμε μαζί ίσως κατάφερνα να δημιουργήσω το καλύτερο δώρο. Υπήρχε και πάλι ένα εμπόδιο. Ο καιρός που υπήρξα ζωγράφος είχε περάσει προ πολλού και το ταλέντο μου μάλλον με είχε αποχαιρετίσει για να μπορέσω να φτιάξω τόσο εύκολα κάτι όμορφο αλλά και εντυπωσιακό. Μια μικρή απογοήτευση κυρίευσε το πρόσωπο μου και σκοτείνιασε το διάβα μου. Βλέπεις οι ανάγκες της εποχής με απομάκρυναν από την τέχνη μου. Αγαπούσα τόσο να εκφράζω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου, τους προβληματισμούς μου μέσω της ζωγραφικής, μικρές δημιουργίες αποτυπωμένες από βρεγμένα πινέλα και λερωμένα με χρώματα χέρια. Όμως εκείνες οι εποχές πέρασαν, αναγκάστηκα να ακολουθήσω άλλους δρόμους, να μάθω να εκφράζομαι με άλλες γλώσσες, αγγλικά, γαλλικά, οικονομικά. Η τέχνη ποτέ δεν τάισε κανέναν, έτσι μου έλεγε η γιαγιά μου. Μια πικρία αναρριχήθηκε από την καρδιά μου. Θυμήθηκα όταν μου έφεραν δώρο μια μάσκα κάποτε. Ήταν από αυτές τις πορσελάνινες που κοσμούν τους τοίχους. Μικρή και ανόητη δεν άφησα τη γιαγιά να την στολίσει. Μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η μάσκα. Τα χρυσά της βλέφαρα, τα ροδοκόκκινα χείλη της ακόμα και τα φτερά που κοσμούσαν το μέτωπο της μου δημιουργούσαν μια περίεργη αίσθηση που δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω. Αναρωτιόμουν ποιο πρόσωπο να κρυβόταν από πίσω της, αλλά αυτό δυστυχώς δεν θα το μάθαινα ποτέ. Παρόλ’ αυτά δεν το έβαλα κάτω, προσπάθησα να αποτυπώσω με την τέχνη μου όλα τα πρόσωπα που έβλεπα σε αυτή τη μάσκα. Μου είχε γίνει εμμονή. Για μέρες ζωγράφιζα, ξανά και ξανά, χρωμάτιζα, έσβηνα, έσκιζα φύλλα, τα ξαναχρωμάτιζα. Μέρες ατελείωτες που υποκινούνταν από ένα στόχο. Φαίνεται όμως πως κάποιον τον ενοχλούσα. Βλέπεις καθώς μικρή και ανόητη είχα κάνει άνω κάτω το σπίτι της γιαγιάς με χρώματα και πινέλα παντού. Δεν με ένοιαζε τι γινόταν γύρω μου παρά μόνο η επίτευξη του στόχου μου. Αδιαφορούσα για την καθαριότητα του σπιτιού. Αγνοούσα τις απειλές της γιαγιάς αν δε συμμορφωνόμουν. Θα στη σπάσω έλεγε. Χάλια μου το έκανες το σπίτι με τις μπογιές. Αν δε τα μαζέψεις θα καταλήξουν στα σκουπίδια μαζί με την καταραμένη μάσκα που σου πήρε ο θείος σου. Και έτσι όπως συνέχιζα να αγνοώ τη γιαγιά μου και το σπίτι της, μια μέρα μετά από χιλιάδες τέμπερες που είχα αδειάσει, αρπάζει την μάσκα και την κάνει χίλια κομμάτια. Κάτι παρόμοιο με μίσος με κυρίευσε. Αλλά δεν ήταν μίσος. Από τη μία ήθελα να αρπάξω το άγαλμα που κοσμούσε το σαλόνι της και να το σπάσω, από την άλλη ήθελα να είχα μια σούπερ κόλλα που να έκανε την μάσκα μου όπως και πριν. Αλλά όπως λένε όταν σπάσει το γυαλί δε ξανακολλάει. Άλλωστε μετά από λίγο καιρό είχα βρει άλλο παιχνίδι και είχα ξεχάσει τη σπασμένη μάσκα με τα πολλά κρυμμένα πρόσωπα. Εκεί κάπου ήταν και που χώρισα με την τέχνη της ζωγραφικής. Τώρα πια μεγάλωσα και είχα άλλα πράγματα να μου τρώνε το χρόνο. Επέστρεψα στην Παρασκευιάτικη πραγματικότητα μου. Έπρεπε να βρω ένα δώρο για τον εκλεκτό της καρδιάς μου όμως οι αναμνήσεις και η σύγχυση στο μυαλό μου με απομάκρυναν από το ψάξιμο και γύρισα σπίτι με άδεια χέρια. Αφού χαλάρωσα στον πολύτιμο μου καναπέ αποφάσισα να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα. Να του προσφέρω ένα δείπνο στη βεράντα μου υπό το φως του φεγγαριού επιμελημένο αποκλειστικά και μόνο από εμένα και την φαντασία μου. Το βράδυ του Σαββάτου δεν άργησε να έρθει , ούτε και εκείνος. Τον υποδέχτηκα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ένα καυτό φιλί. Χρόνια Πολλά αγάπη μου. Ήταν το πιο ωραίο δείπνο που είχαμε ποτέ. Ακόμη και η φύση συνωμότησε μαζί μου για να είναι όλα στην εντέλεια. Το βράδυ συνεχίστηκε με μια ρομαντική βόλτα στα πάρκα της παραλίας, εκεί κοντά στον Λευκό Πύργο συναντήσαμε άλλους ερωτευμένους να χορεύουν Τανγκό ξυπόλητοι πάνω στο γρασίδι υπό τη μουσική που έπαιζε ένας πλανόδιος με το βιολί του. Μείναμε αρκετή ώρα σφιχταγκαλιασμένοι και συνεπαρμένοι από το ταξίδι της μουσικής και το πάθος που χόρευαν. Μακάρι μια κάμερα να μπορούσε να απαθανατίσει αυτή τη στιγμή, έτσι θα κρατούσε για πάντα. Η μουσική σταμάτησε και το Τανγκό έφτασε στο τέλος του. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας και καθώς διασχίζαμε την πλατεία Αριστοτέλους για να φθάσουμε σπίτι, μου εξομολογήθηκε: Σε ευχαριστώ αγάπη μου, ήταν τα καλύτερα γενέθλια της ζωής μου. Εύχομαι να συνεχίζεις να φωτίζεις έτσι κάθε μέρα της ζωής μου.

Τελικά τα υλικά αγαθά δεν κρατάνε για πάντα, όπως και τα διαμάντια, οι στιγμές είναι που μένουν και γι αυτό χαίρομαι που δεν διάλεξα κάτι τόσο άψυχο για να εκφράσω την τόσο ζωντανή αγάπη μου για εκείνον.

2 Λέξεις.

Οι λέξεις για κάποιους είναι σημαντικές για κάποιους άλλους πάλι ασήμαντες. Όμως όταν πρόκειται για δύο συγκεκριμένες λέξεις τότε γίνονται σημαντικές για όλους. 

Το τραγούδι παρακάτω θα σας μαρτυρήσει ποιες λέξεις εννοώ.

made by me ε! 

Η κατάσταση είναι τραγική...

 & εμείς προσπαθούμε να ξεγελάσουμε την κατάντια μας. Όλα έχουν ακριβύνει σε τέτοιο μέγεθος που δε τολμάς να ξεμυτίσεις από το σπίτι σου. Δηλαδή αφού έχεις και σπίτι να μένεις πάλι καλά να λες. Το σουπερ μαρκετ αποτελεί ένα είδος πολυτέλειας για το μεσο-αστό που το επισκέπτεται για τα απολύτως απαραίτητα. Παλιά θα έβλεπες ανθρώπους που ακόμη και αν πάλι κουτσά στραβά τα βγάζανε φεύγανε με 2 βαριές σακούλες από το σουπερ μάρκετ γεμάτες. Είχαν αγοράσει σίγουρα και κάτι για απόλαυση, κάτι ''άχρηστο''. Τώρα το μόνο που βλέπεις τις λιγοστές φορές που και εσύ επισκέπτεσαι το σουπερ μαρκετ είναι πολλούς ανθρώπους σε κάθε γωνιά του καταστήματος να μετράνε τα λεφτά τους. Ποια λεφτά δηλαδή. Άνθρωποι απλοί καθημερινοί μετράνε μέχρι και το τελευταίο cent που κάποτε δε τους ένοιαζε αν περίσσευε, το πετούσαν σα τσίχλα. Τώρα το μετράνε. γτ αυτό το cent, η ελάχιστη αξία του έχει αξία τώρα. Γιατί δεν φθάνουν πια τα cent. Βλέπεις ανθρώπους που μπαίνουν για να αγοράσουν ένα γάλα, μόνο. Μετράνε το κάθε λεπτό πια γτ μπορεί και να μη τους φθάσουν. Βλέπεις παππούδες, γιαγιάδες και αναρωτιέσαι..σκέφτεσαι,λυπάσαι. Σε ποιο κόσμο μεγάλωσες; Κάποτε οι παππούδες είχαν τόσα πολλά λεφτά που τα έδιναν απλόχερα στα εγγόνια. Σκέφτεσαι ταπεινά, τώρα πως τα καταφέρνουν; Στο πρόσωπο κάθε παππού και γιαγιάς που βλέπεις, αντικρύζεις τους δικούς σου και ένας σφάχτης σου αγγίζει την καρδιά. Βέβαια όχι πως και εγώ είμαι σε καλύτερη κατάσταση. Και εγώ μετράω το κάθε σεντ πριν μπω στο κατάστημα, όμως εγώ δεν έχω ζήσει ακόμη τη ζωή μου. Έχω την επιλογή να φύγω και να καθορίσω το μέλλον μου, ακόμη. Εκείνοι οι άνθρωποι έμειναν, δούλεψαν εδώ. Στήριξαν αυτό το κράτος. το αγάπησαν. Και με τι τους ανταπέδωσε; Με πενιχρές συντάξεις στα γεράματα. Να μην έχουν τη χαρά να γεμίσουν με δώρα τα εγγόνια τους. Άραγε όλοι αυτοί οι ''υπαίτιοι'' δεν αντίκρισαν ποτέ τους τέτοιες στιγμές μήπως και τους πιάσει το φιλότιμο να βοηθήσουν τους αδυνάτους; 

Νοσταλγία.

Με αφορμή ένα hashtag στο twitter #nostalgia με βασανίζει εδώ και μέρες το τι τελικά αποτελεί πραγματική νοσταλγία; 

Προσωπικά δε μπορώ να χωρέσω κάτι που νοσταλγώ σε 140 χαρακτήρες μόνο, πρέπει να το πετσοκόψω τόσο πολύ που χάνει την πραγματική αξία του.

Νοσταλγία είναι κάτι όμορφο και μοναδικό για εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή που συμβαίνει. Αν ο χρόνος, ο τόπος και εκείνος ήταν διαφορετικός, δεν θα αποτελούσε νοσταλγία.

Νοσταλγία θα μπορούσαν να ήταν οι στιγμές με τις φίλες, τα ξενύχτια, τα αγόρια, οι τρέλες, τότε.

Όμως όταν έρχεται στο νου η αγκαλιά και το άγγιγμα της ανάσας του στο λαιμό  καθώς σε σφίγγει με τα δυο του χέρια τότε...τι από τα δυο αποτελεί μεγαλύτερη νοσταλγία;

Μάλλον το δεύτερο. Ίσως επειδή δεν μπορεί ο καθένας να σε κάνει να νοσταλγήσεις την αγκαλιά του έστω και αν τη στερηθείς για ελάχιστο.

Εξάλλου η λέξη από μόνη της εμπεριέχει μια ρομαντική βαθύτερη έννοια που την κάνει ξεχωριστή. Νοσταλγία είναι οι όμορφες στιγμές που θέλεις να επαναληφθούν, αλλά στιγμές με νόημα. Εσύ όμως διαλέγεις ποιες είναι αυτές. Φρόντισε λοιπόν να αξίζουν την επανάληψη.

Η αγάπη δεν είναι δανεική.

Είναι και εκείνες όμως οι φορές που τσακώνεσαι για ασήμαντους λόγους. Η κάθε σου λέξη μεταφράζεται αυτόματα σε γκρίνια και το σύννεφο ''ανυπόφορος'' σκεπάζει τα μαλλιά σου. Σε αφήνω. Πάω σπίτι μου μέχρι να ηρεμήσεις και ίσως να συνειδητοποιήσεις. 


Αναρωτιέμαι..οι όμορφες στιγμές δε σε κατακλύζουν;
 Δε μπορείς να σκεφτείς πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ταίρι όπως εσύ; Γιατί δεν εκτιμάς ούτε το τόσο δα που μας επιτρέπεται να ζήσουμε; Η αγάπη δεν είναι δανεική. 

It's the magic of the touch.

Βότσαλα αναζητούσαν τα ακροδάχτυλά σου 
την ώρα που σου φώναζα φύγαμε για την ανέμελο χώρα.

I could write a song to make you fall in love.

Δεν θέλω να γράψω γιατί αν γράψω θα φωνάξω..οπότε καλό απόγευμα Σαββάτου με ένα new entry song που μου αρέσει πολύ!



I could write a song to make you fall in love..;)

Ken Robinson says schools kill creativity | Video on TED.com

Ken Robinson says schools kill creativity | Video on TED.com

Creativity should be treated the same as literacy.

.................................... Μικρή πρωινιάτικη καλημέρα.

Κάθε καρδιά ψάχνει να βρει το δρόμο της.
κάθε μιλιά ψάχνει να βρει τον ήχο της.


Υπάρχουν καρδιές που μάχονται,
υπάρχουν φωνές που χάνονται.


Λόγια,καρδιές,φωνές,σιωπές.
Είσαι σίγουρος για το τι πράγματι θές;


Κι αν το μονοπάτι είναι τραχύ,
η φωνή μέσα σου άραγε τι να σου πει.


Πόσοι το περπάτησαν πόσοι τα παράτησαν,
μια σκιά άφησαν και χάθηκαν.


Θύματα αγάπες πολλές,
και οι καρδιές,αχ αυτές..


Και εκείνοι οι άμαθοι, αχ αυτοί..
ξυπόλητοι βαδίζουν και συνεχίζουν να ελπίζουν.


Ίσως οι πέτρες γίνουν δροσερό χορτάρι.

...........................ΔΕΗ σε μισώ.

 Πριν λίγο πληροφορήθηκα που λες τα νέα σχετικά με τις αλλαγές στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Η πρώτη μου αντίδραση είναι η εξής: Πόση γκαντεμιά με περικλείει;
Σε λίγες μέρες θα αλλάξω σπίτι, θα μετακομίσω σίγουρα σε κάποιο πιο φθηνό&πιο μικρό&δεν θα πληρώνω πλέον εκείνο τον υπέρογκο λογαριασμό της ΔΕΗ που όλη αναρωτιούνται αφού δεν αφήνω ανοιχτό το θερμοσίφωνο για ώωωωρες πως αυξάνεται μόνος του! Δηλαδή νταξ..τι να πω! Αγαπητή ΔΕΗ δε με σκέφτεσαι καθόλου! Τόσο καιρό ήθελα να αγοράσω τόσο πολύ τη νέα nvidia κάρτα γραφικών που σκίζει πέταλα αλλά και μόνο στην ιδέα ενός λογαριασμού ΔΕΗ στα διπλά λεφτά δλδ κάπου στα 300 ευρώ, ε δεν το επιχειρούσα!Όχι τίποτα ποιος ακούει τον μπαμπά, που δε καταλαβαίνει από τεχνολογία. :P Εννοείται πως η κάρτα γραφικών θα πήγαινε πακέτο με το τελευταίο μοντέλο επεξεργαστή της Intel έτσι γιατί 4 χρόνια κάθομαι με τα ίδια χαρακτηριστικά και έχω σταματήσει να παίζω και φινιρίσμα που λένε μια ωραιότατη οθονούλα για να μη χαλάσουν και τα μάτια μας. Ουφ. Απογοητεύτηκα, Δεν έχει ούτε για φέτος παιχνιδάκια. Άντε δε πειράζει ας πάρουμε το πτυχίο μιας και φθάσαμε στην πηγή, να πιούμε και το νερό να ξεδιψάσουμε και από του χρόνου επανέρχομαι δριμύτερη με ανανεωμένο desktop και πολλά πολλά παιχνίδια. Βλέπεις ανήκω στις λίγες γυναίκες που όταν έχουν λεφτά στα χέρια τους θα αγοράσουν κάτι για το pc τους πρώτα και αν περισσέψει κάτι θα πάνε για ρούχα, παπούτσια και τέτοια μπιχλιμπίδια.


Αυτά.


ΔΕΗ σε μισώ.

................Ο έρωτας κοιμήθηκε νωρίς

Είμαστε απλά ψάρια χαμένα στον ωκεανό...




Βρίσκω τα κομμάτια σου εκείνα τ’ ακριβά σου,
τ’ αγκάλιασα, τα κράτησα για να θυμάμαι τ’ όνομά σου.
Στο δρόμο σέρνοντας σκυφτός, σελίδες τα όνειρά μου
στεφάνια απ’ τις ελπίδες μου και το άγχος του έρωτά μου.

Αυτές τις ώρες που έρχεσαι ζεστή και βελουδένια
μου είναι δύσκολο να είμαι απλός χωρίς εσένα. 


Καλό Σαββατοκύριακο!!

'Eνα τραγούδι για καλό απόγευμα Παρασκευής&Καλό Μήνα φυσικά! :)

Με ένα τραγούδι σας εύχομαι καλό Μήνα και καλή ξεκούραση!! Έρχεται Σαββατοκύριακο!




Σε πίστες ευτυχίας δεν προσγειώνομαι...;)

Ταξιδεύοντας με Κική Δημουλά

 Δεν υπάρχει καλύτερη συντροφιά από ένα καλό ποιήμα και επειδή αυτό το Σαββατόβραδο είναι ανυπόφορο ιδού:

                      ΔΙΑΛΟΓΟΣ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ

Σοῦ εἶπα:

- Λύγισα.

Καὶ εἶπες:

- Μὴ θλίβεσαι.

Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.

Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς

σταματημένο τὸ ρολόι.

Λογικὰ ἀπελπίσου

πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,

ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.

Κι ἂν αἴφνης τύχει

νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,

μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.

Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.

Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.

Κατέβα σοβαρή,

νηφάλια αὐτοεκθρονίσου

ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..

Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.

Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.

Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,

γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,

τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,

τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,

τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,

ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς

γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,

τὸ εἶπες.

.............Εσένα ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;

"Benjamin, we're meant to lose the people we love. How else would we know how important they are to us?"

Αν με ρωτούσες πριν λίγο καιρό ποια είναι η αγαπημένη μου ταινία θα το σκεφτόμουν λίγο για να σου απαντήσω και ίσως η απάντηση που θα σου έδινα να ήταν ''Δεν ξέρω'' ή έχω πολλές. Οι περισσότερες γυναίκες έχουν πρότυπα ταινιών στυλ ''Sex and the city'' ή γλυκο-κλαψιάρικες σαν το ''a walk to remember''. Για το δεύτερο δε θα πω πολλά αρνητικά καθότι βρίσκεται και στις δικές μου προτιμήσεις όχι όμως στις τόπ. Όσον αφορά την πρώτη όμως..πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω τι την κάνει τόσο ξεχωριστή. Παρουσιάζονται όλα σε τόσο μέγιστο βαθμό που μπουχτίζεις, άσε δα που είναι τόσο ονειρικά έως και άπιαστα. Βέβαια όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο όμως μια τέτοιου είδους σειρά ή ταινία, όποια και να διαλέξεις, δε θα μπορούσε παρά να βρίσκεται στην κατηγορία των ταινιών που παρακολουθώ για ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη ρουτίνα τους διαβάσματος. Και πολλά είπα για αυτές τις κατηγορίες άς επανέλθω λοιπόν στο θέμα μου.. Μια από τις ταινίες που μου έμεινε, πράγμα πολύ δύσκολο διότι είμαι τόσο φαν που κάποτε έβλεπα και 5 ταινίες τη μέρα οπότε στο τέλος ποια να πρωτο-απομνημονεύσω;!, ήταν το ''The curious case of Benjamin Button''. Μη βιαστείς να με κρίνεις, δε μου έμεινε εξαιτίας του Brad Pitt. :-P Αν και για να πω την αλήθεια με εξέπληξε ευχάριστα με την εναλλαγή των ''προσώπων'' του και γενικά όλη την ερμηνεία του στην συγκεκριμένη ταινία, δεν του το'χα. Τέτοιου είδους ταινίες με αρρώστιες και λοιπά, τις παρακολουθώ δε λέω αλλά ξέρεις μου αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος όμως η συγκεκριμένη μου άφησε μόνο γλυκιά ξαφνιάζοντας με.

Την πρώτη φορά την είδα μόνη μου σπίτι. Μου άρεσε τόσο πολύ που για να φανταστείς την ξαναείδα δεύτερη φορά στο σινεμά. Θυμάμαι πως είχα διαλέξει να την δω με κάποιον που τότε θεωρούσα ''ξεχωριστό'', δεν ήταν τελικά αλλά who cares..Αυτό που ήθελα ήταν δω αν θα έχουμε το ίδιο feeling βλέποντας μαζί την ταινία. Παρόλο που την είχα ξαναδεί και ομολογώ ήταν η πρώτη φορά που βλέπω ταινία για δεύτερη φορά χωρίς να χασμουρηθώ ούτε στο ελάχιστο αφού ξέρω το παρακάτω αλλά ταυτόχρονα περίμενα με ανυπομονησία να ξαναδώ την κάθε σκηνή. Αυτό που με μάγεψε είναι ότι βλέπεις ανθρώπους που δεν τους χαρίζεται η ζωή μόνο τους αποσπάται άδικα και βάναυσα να την χαίρονται στο μέγιστο βαθμό κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή ενώ εμείς που έχουμε χρόνο τη σπαταλάμε άδικα. Το ρολόι μετρούσε συνεχώς αντίστροφα όμως εκείνο το παιδί έζησε τον έρωτα, τη ζωντάνια, όλες τις γεύσεις της γης παρόλο που ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη σκηνή με το ιστιοπλοϊκό όπου τα υπέροχα χρώματα του ουρανού έδεναν με εκείνα της θάλασσας και δυο άνθρωποι μόνοι στο πουθενά ζούσαν τον έρωτά τους. Εκεί ο χρόνος σταματούσε και τα χείλη σου σιγοψιθύριζαν μακάρι να το ζήσω και εγώ αυτό.

 Θυμάμαι όλες τις σκηνές μια προς μια όμως εκείνη και ακόμη μία στο τέλος που ο νεανικός έρωτας σβήνει στην αγκαλιά της γριάς ποια γυναίκας που κάποτε ερωτεύθηκε αλλά πλέον ανήκει σε σώμα νεογέννητου με άγγιξαν τόσο. Φαντάσου ναήσουν στη θέση της σκέφτηκα και η καρδιά μου σκίστηκε στα δυο.

Τελικά ο συνοδός μου στο σινεμά δεν αντιλήφθηκα να ένιωσε το ίδιο συναίσθημα με εμένα ενώ βλέπαμε την ταινία, ίσως να είμαι πολύ ρομαντική ίσως να φταίει που τελικά δεν ήταν ξεχωριστός. Ποιος νοιάζεται; Οφείλω να σας πω πως την είδα και τρίτη φορά και δε θα βαρεθώ ποτέ να την βλέπω με παρέα ή χωρίς. Η συγκεκριμένη ταινία εισέπραξε καλές αλλά και κακές κριτικές. Από εμένα ακούσατε μόνο θετικά αλλά το μόνο που έχετε να κάνετε είναι απλά να την δείτε για να κρίνετε μόνοι σας. Εξάλλου δεν γίνεται όλοι να έχουμε τα ίδια γούστα.

Καλή σας μέρα!

Κάποιοι έρωτες δε σβήνουν ποτέ..

..έχουν γραφτεί με ανεξίτηλο στυλό και μένουν εκεί να σε γλυκομαχαιρώνουν. Ξέρεις ότι το λάθος δε το έκανες εσύ, ότι εσύ ήσουν σωστός, ειλικρινής και λογικός. Μα πάνω από όλα ήσουν εκεί, παρόν σε όλα. Ήξερες καλύτερα από τον καθένα τι ήθελες και τι ζητούσες. Όμως οι άλλοι...αυτοί οι άλλοι, ήταν από εκείνους που δεν ξέρουν ήπου δεν θέλουν να ξέρουν. Από αυτούς που φοβούνται ή που παλιά δε φοβούνταν αλλά πληγώθηκαν και τώρα είναι η σειρά σου για να πληρώσεις λάθη άλλων και αμαρτίες...αμαρτίες πολλές. Μα ξέρεις πως δεν ήσουν εσύ που τις έκανες και το ξέρεις και το πιστεύεις και συνεχίζεις να παλεύεις. Για έναν έρωτα μισοπεθαμένο αλλά είσαι από εκείνους που δεν το βάζουν κάτω γιατί ξέρεις τι θέλεις, έχεις μάθει να παλεύεις για αυτά που θέλεις. Όμως η σκιά των άλλων είναι ακόμη εκεί και σε καλύπτει, παλεύεις αλλά κανείς δεν αναγνωρίζει τη μάχη σου. Παλεύεις και βροντοφωνάζεις για αυτά που νιώθεις, για αυτά που έχεις να δώσεις. Αλλά κανείς δεν ακούει γιατί έχει καλύψει τα αυτιά της, γιατί έχει κλείσει τα μάτια της και δε σε βλέπει. Δε θέλει να σε βλέπει. Γιατί θα πληρώσεις τον πόνο που άλλος της προκάλεσε και εκείνη δε ξέρει αν πρέπει να σε εμπιστευθεί. Φοβάται. Και αν την πληγώσεις και εσύ; Πρέπει να προστατέψει την καρδιά της, δεν αντέχει άλλο πόνο. Πρέπει να βρει κάποιον που να ξέρει να αγαπά. Και αν είσαι εσύ; Πως θα το ξέρει αν είσαι εσύ; Αφού έχει κλειστά τα αυτιά της και τα μάτια της. Δε θέλει να τα ανοίξει. Σε φοβάται. Έρχεται όμως η μέρα που θα σε αφήσει να την αγκαλιάσεις και ξέρεις πως θα γίνει δικιά σου. Και εκείνη το ξέρει. Είναι όμορφα όταν είστε μαζί, οι σκοτεινές ημέρες έχουν πια περάσει και αναπνέετε τον ίδιο αέρα, κοιτάτε τον ίδιο ουρανό αλλά πάνω από όλα τον κοιτάτε μαζί. Ξέρεις πως πάλεψες και άξιζε τη μάχη. Τώρα απολαμβάνεις αυτό που πάντα διεκδικούσες όμως έρχεται η ώρα που το βλέμμα της θα ξανασκοτεινιάσει. Θα κλειστεί στον εαυτό της και δε θα θέλει να είσαι κοντά της. Και όλα αυτά επειδή κάποιοι έρωτες δεν σβήνουν ποτέ. Έχουν γραφτεί με ανεξίτηλο μελάνι. Όσο κι αν δεν άξιζαν, όσο κι αν πόνεσαν θα κυριαρχούν πάντα ακόμη και στο μικρότερο κομμάτι του κορμιού σου και θα έρχονται μέρες που θα πονάς και θα σε βασανίζουν. Γιατί όπως ο εγχειρισμένος πονά όταν αλλάζει ο καιρός και εσύ υποφέρεις γιατί ανοίχτηκες σε ανθρώπους που δεν ήξεραν να αγαπούν και σε πλήγωσαν. Μπορεί να είσαι στην καλύτερη φάση της ζωής σου, επιτέλους να είσαι με άτομα που σου αξίζουν αλλά έρχονται εκείνες οι αναλαμπές που σε πονάνε, ακόμη και για ένα δευτερόλεπτο η σκέψη σκοτεινιάζει,το μυαλό θολώνει και ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ καρφώνει τα μάτια σου. Όμως καθώς ο χρόνος κυλά συνειδητοποιείς ότι δεν είναι εκείνο που το γιατί που σε βασανίζει ουτε ο λάθος δρόμος που διάλεξες τότε αλλά αυτό που δε μπορέσαμε ποτέ να έχουμε κι αν το είχαμε έστω και για λίγο συνειδητοποιούμε πως δεν το είχαμε και μας βασανίζει. Όμως ο χρόνος περνάει, δεν έχεις περιθώριο για κατσουφιές το συνειδητοποιείς. Και έτσι λοιπόν πετάς το μπαστούνι σου και τρέχεις στα λιβάδια με τον αγαπημένο σου. Γιατί εκείνος δεν θα σε πονέσει ποτέ. Ξέρει να αγαπά, ξέρει και να σε καταλαβαίνει.

Μπορεί κάποιοι έρωτες να μένουν θαμμένοι μέσα μας και να μας πονάνε όμως πάντα θα υπάρχει το καλύτερο για μας κάπου εκεί έξω και το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να σπάσουμε το μπαστούνι και να τρέξουμε να τους προλάβουμε. Για όλους υπάρχει ένα ταίρι όπως ακριβώς ο καθένας μας το έχει ονειρευτεί. Βρείτε το δικό σας, η ζωή είναι λίγη και δεν περιμένει.

Είναι εκείνες οι στιγμές....

..που σου λείπει τόσο που δεν αντέχεις. Το κορμί σου έρχεται σε πλήρη αδράνεια και το μόνο που υπερλειτουργεί είναι το μυαλό το οποίο ανακαλεί τις όμορφες στιγμές..και η καρδιά τις αναπολεί. Ενώ ξέρεις πως μένουν τόσες λίγες ώρες για να τον δεις δε μπορείς να αντέξεις. Νιώθεις τόσο άχρηστη και μισή που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και παρόλο που έχεις άλλα τόσα σημαντικά που πρέπει να γίνουν δε βρίσκεις κουράγιο. Δε βρίσκεις κουράγιο γιατί ξέρεις πως κάθε λεπτό είναι πολύτιμο και αναρωτιέσαι για ποιο λόγο να περνάνε ακόμη και τα δευτερόλεπτα μακριά του. Γιατί να μην είστε μαζί ακόμη και εκείνο το μηδαμινό δευτερόλεπτο; Είναι άραγε επιλογή σας ή επιλογή άλλων που μπερδεύτηκαν στο σταυροδρόμι της ζωής σας; Ξέρω πως μένουν μόνο μερικές ώρες. Το ξέρω. 34 για την ακρίβεια και κάτι λεπτά. Τις μετράω λεπτό προς λεπτό, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο. Ποια; Εγώ. Που κάποτε ήμουν αυτάρκης που κυκλοφορούσα μόνο εγώ μέσα σε αυτό το τεράστιο σπίτι. Που δε χόρταινα να κοιμάμαι μόνη κάθε βράδυ και το απολάμβανα. Ναι αυτή ήμουν, όμως τώρα κοίτα με. Δε μπορώ να κοιμηθώ και τόσο άνετα μακριά σου. Αγκαλιά με την μπλούζα της αγαπημένης σου ομάδας..μυρίζει ακόμη λίγο από το άρωμα σου. Σου δίνω ραντεβού στα όνειρα μου πρίγκιπα μου.

Μέχρι να σε δω,
μέχρι να σε δω,
οι μέρες μου θα είναι μέρες δίχως μάτια
Αν σ' ονειρευτώ,
αν σ' ονειρευτώ,
οι νύχτες μου θα κλέψουνε της μέρας τα παλάτια..



Καληνύχτα...

Τα καλοκαίρια δεν είναι το φόρτε μου.

Ποτέ δεν ήταν. Αν και μαζί με το καλοκαίρι ήρθα και εγώ,τώρα ξέρω. Τα καλοκαίρια δεν είναι το φόρτε μου. Ρομαντική μέχρι αηδίας και ας δείχνω σκληρή και αυστηρή εκ ειρωνίας.

Κάποιοι θεωρούν το καλοκαίρι την εποχή της ''εφημερίας'''. Διαφωνώ.

Το μόνο που θέλω είναι να γευτούμε μαζί την αλμύρα της θάλασσας, το ταξίδι των άστρων, τη ντροπή της Πανσελήνου μπροστά στο σθένος του έρωτά μας.

Μας κυνηγά όμως η κατάρα της γενιάς μας. Θα περάσουν τα χρόνια. Φοβάμαι. Δεν με καταλαβαίνεις. Θέλω να ζήσω την κάθε στιγμή. Μαζί σου. Δεν έχουμε χρόνο. Θα μας καταβροχθίσει το τέρας. Το τέρας της δουλείας.

Τώρα που μπορούμε να ζήσουμε ανέμελα. Ακολούθα με και όπου μας βγάλει αυτή η πάλη.

Εγώ ζώ.

Τη στιγμή που ο Άνθρωπος είναι Υπάνθρωπος
που ο λύκος είναι τσακάλι και μαϊμού το τσακάλι
Τη στιγμή που ξυπνά η Γοργώ
με τις οχεντρές της βαθειά στο κεφάλι.

Τη στιγμή που οι Έρωτες είναι εγκλήματα
και τα εγκλήματα υπέρτερες καθοσιώσεις
τη στιγμή που το πρωτόπλαστο ζό
γεύτηκε τον καρπό της άχρηστης Γνώσης.

Τη στιγμή που τα μικρά υποσυνείδητα
σχεδόν εξουδετερ΄νουν την ενσυνείδητη Σκέψη
τη στγμή που τον μισητό εχτρό
το στόμα κι η καρδιά δεν τολμάει να μέμψη.

Τη στιγμή που διαιστανόμαστε το Άγνωστο που νοιώθουμε την ύπαρξη Αυτού που δεν υπάρχει
τη στιγμή που η άνοια των ψυχών
ενθρονίζει την πρόληψη για Μονάρχη

τη στιγμή που δε λέν τίποτα τα ποιήματα
που κυνερβά η μορφή και σκοτώνει την ουσία
τη στιγμή που πεθαίνοντας το ζό
Ύπαρξη χαρίζει στην ανυπαρξία

Εγώ ζώ.

Εμένα δε με ρώτησε κανείς..

..συνεχώς άλλοι αποφασίζουν για μένα..υπάρχει άραγε κάποιος τόπος που να μπορώ να κάνω αυτά που θέλω εγώ και να ορίσω το παρόν και το μέλλον μου όπως θέλω εγώ;

Κάτω στο βυθό μες στης πολιτείας την τσιμεντένια ψυχή
από τις επιλογές του,βλέπω τον καθένα μας
να προσπαθεί να σωθεί..τσίρκο αναμμένο
ειναι ο τόπος κι εμεις σχινοβάτες
σ'άυτό το κλουβι.

Και χορεύω,χορεύω,χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.

Καθημερινά άλλοι αποφασίζουν για μένα σ'αυτόν τον κλοιό
σκυβω στην εφημερίδα κι είναι σαν να σκύβω
ανέμελος σ'έναν γκρεμό
μέσα στην αρένα το θέαμα κι ο θεατής ειμαστε εμείς.

Και χορεύω,χορεύω,χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.
Και χορεύω,χορεύω,χορεύω και άναρχος
μες στου χορού τις στροφές τη μοιρα μου
εγώ κοροιδεύω.
Χορεύω και με δικαιώνω
και την μοίρα μου που μου την έχει στημένη
στο γλέντι μου απάνω σκοτώνω.

Διαφωνείς;

Λοιπον ξερεις κατι; Μπορει να εχουμε πονεσει, μπορει να εχουμε κλαψει ομως αν το καλοσκεφτεις ακομη και αυτοι που μας πληγωσαν μας εκαναν καλο στην τελικη.

Αμφιβαλλεις; Δεν θα επρεπε..

Εχεις αναρωτηθει ποτε τι μπορει να κερδισες απο κατι που στο τελος μονο πονο σου προσφερε; Και αυτο το πιστευεις γιατι απλα στο τελος αυτο αφησες να μεινει σαν αναμνηση η αυτο υπερισχυσε απο μονο του. Ξανασκεψου το. Τι μπορει να κερδισες απο καποιον που μπορει να σε εκανε να κλαψεις πολυ, να χασεις στιγμες που θα μπορουσαν να ειναι ομορφες αν ησουν με καποιον αλλο,να εγκαταλειψεις μαχες απλα επειδη ησουν σε ασχημη ψυχολογικη κατασταση.. οσο ρακος και να εγινες στο τελος ειμαι σιγουρη πως οταν συνηλθες σκεφτηκες οτι δεν αξιζε. Συμφωνω. Κανεις δεν αξιζει τα δακρυα σου, κανεις δεν εχει το δικαιωμα να αφαιρεσει το χαμογελο απο τα χειλη σου οποιος και να ειναι απλα και μονο επειδη μπορει εκεινη τη χρονικη στιγμη.

Λοιπον ξερεις κατι; Ακου εγω τι κερδισα...



Ειχα δικιο ετσι; Ακομα και τα πιο πικρα πραγματα εχουν κατι γλυκο κρυμμενο..
Δεν μπορεις να αλλαξεις οτι συνεβη, τα λαθη που εκανες αλλα δεν οφελει και να μετανιωνεις δε συμφωνεις;

Ετσι κι αλλιως τι ειναι η ζωη; Μια καλοστημενη παγιδα που ολοι πεφτουμε μεσα...
Η μονη διαφορα ειναι στο ποσο ανωδυνα θα πεσει ο καθενας μας.

Καλησπέρα σας!

Θα αναρωτιέστε γιατί χαμένη Ατλαντίδα ..νομίζω (είμαι σχεδόν σίγουρη) πως όλοι έχουμε κρυμμένη μέσα μας την δική μας χαμένη Ατλαντίδα και περιμένουμε μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος εξερευνητής για να την ''αναδύσει''…

Σύμφωνα με το μύθο η Ατλαντίδα ήταν ένα νησί το οποίο πρωτοαναφέρθηκε στους διαλόγους του Πλάτωνα <<Τίμαιος>> και <<Κριτίας>>.

Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα, που βρίσκεται «πριν από το στόμα των Ηράκλειων Στηλών», ήταν μια ναυτική δύναμη που είχε κατακτήσει πολλά μέρη της δυτικής Ευρώπης και της Λιβυκής, περίπου 9.000 χρόνια πριν τον Σόλωνα (δηλαδή κατά το 9.560 π.Χ.). Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να εισβάλει στην Αθήνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε μυστηριωδώς στον πέλαγος «σε μια μόνο δεινή ημέρα και νύχτα».

Επειδή είναι μια ιστορία που ενσωματώνεται στους διαλόγους του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα θεωρείται γενικά ως παραβολή που κατασκευάστηκε από τον Πλάτωνα για να επεξηγήσει τις πολιτικές θεωρίες του.

Απ' ότι φαίνεται η Ατλαντίδα αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους σύγχρονους πολιτικούς της χώρας μας οι οποίοι έχουν βαλθεί ο ένας μετά τον άλλο να μας ''βυθίσουν'' «σε μια μόνο δεινή ημέρα και νύχτα».

Γιατί ζούμε σε μια χώρα που αν και δε διδαχτήκαμε Hobbes στο σχολείο τον έχουμε έμφυτο μέσα μας. Τα θέλουμε όλα δικά μας..δεν μας ενδιαφέρει το κόστος αν αρπάξουμε από τους άλλους αυτό που τους ανήκει.

Πάψαμε να τραγουδάμε το άσμα του Σαββόπουλου ‘’Και τι ζητάω… μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω..’’ γιατί αγνοούμε πλέον την υπαρξη του Παράδεισου στην επόμενη ζωή αφού σε αυτή τη ζωή δυσκολευόμαστε να τα βγάλουμε πέρα.

Η Ελλάδα δεν αγαπάει τα παιδιά της. Κάθε νεανική καρδιά αυτή τη φράση έχει χαραγμένη επάνω της με πόνο. Κανένας νέος δεν τολμά να κάνει όνειρα πλέον διότι όσα πτυχία και αν διαθέτει η επαγγελματική του αποκατάσταση με έναν αξιοσέβαστο μισθό σε αυτή την πατρίδα είναι όχι απλά ονειρικό αλλά άπιαστο σχεδόν. Σε μια πατρίδα που ενώ ξέρουμε τα προβλήματα της ένα προς ένα όλοι μας και αντί να προσπαθήσουμε όλοι μαζί για το καλύτερο περιμένουμε από τον κάθε Λαζόπουλο κάθε Τρίτη βράδυ να μας ‘’ανοίξει τα μάτια’’. Εδώ πλουτίζουμε την κάθε ‘’Τζούλια’’ για τα παραπτώματα της αποδεχόμενοι την κοροϊδία που μας πουλάνε. Και για την έγκυρη και σοβαρή μας ενημέρωση για τα γεγονότα χρησιμοποιούμε τρωκτικό καθότι δεν τολμούμε να παρακολουθήσουμε δελτία ειδήσεων φοβούμενοι μην βομβαρδιστούμε από τα άπειρα παράθυρα!

Θα αναρωτιέστε τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά εδώ...ίσως γιατί το χαρτί και το μολύβι κοστίζουν πλέον ..και με 21% ΦΠΑ δε τολμώ να σκεφτώ το πόσο!

Μακάρι μια μέρα η Ελλάδα να αναδυθεί σαν την χαμένη Ατλαντίδα και να λάμψει ξανά γιατί έτσι τις αξίζει.. πρώτα όμως θα πρέπει να πληρώσουν οι υπεύθυνοι για την σημερινή της κατάντια και να βρεθεί ο χαμένος θησαυρός των 300 δισεκατομμυρίων.