Η κατάσταση είναι τραγική...

 & εμείς προσπαθούμε να ξεγελάσουμε την κατάντια μας. Όλα έχουν ακριβύνει σε τέτοιο μέγεθος που δε τολμάς να ξεμυτίσεις από το σπίτι σου. Δηλαδή αφού έχεις και σπίτι να μένεις πάλι καλά να λες. Το σουπερ μαρκετ αποτελεί ένα είδος πολυτέλειας για το μεσο-αστό που το επισκέπτεται για τα απολύτως απαραίτητα. Παλιά θα έβλεπες ανθρώπους που ακόμη και αν πάλι κουτσά στραβά τα βγάζανε φεύγανε με 2 βαριές σακούλες από το σουπερ μάρκετ γεμάτες. Είχαν αγοράσει σίγουρα και κάτι για απόλαυση, κάτι ''άχρηστο''. Τώρα το μόνο που βλέπεις τις λιγοστές φορές που και εσύ επισκέπτεσαι το σουπερ μαρκετ είναι πολλούς ανθρώπους σε κάθε γωνιά του καταστήματος να μετράνε τα λεφτά τους. Ποια λεφτά δηλαδή. Άνθρωποι απλοί καθημερινοί μετράνε μέχρι και το τελευταίο cent που κάποτε δε τους ένοιαζε αν περίσσευε, το πετούσαν σα τσίχλα. Τώρα το μετράνε. γτ αυτό το cent, η ελάχιστη αξία του έχει αξία τώρα. Γιατί δεν φθάνουν πια τα cent. Βλέπεις ανθρώπους που μπαίνουν για να αγοράσουν ένα γάλα, μόνο. Μετράνε το κάθε λεπτό πια γτ μπορεί και να μη τους φθάσουν. Βλέπεις παππούδες, γιαγιάδες και αναρωτιέσαι..σκέφτεσαι,λυπάσαι. Σε ποιο κόσμο μεγάλωσες; Κάποτε οι παππούδες είχαν τόσα πολλά λεφτά που τα έδιναν απλόχερα στα εγγόνια. Σκέφτεσαι ταπεινά, τώρα πως τα καταφέρνουν; Στο πρόσωπο κάθε παππού και γιαγιάς που βλέπεις, αντικρύζεις τους δικούς σου και ένας σφάχτης σου αγγίζει την καρδιά. Βέβαια όχι πως και εγώ είμαι σε καλύτερη κατάσταση. Και εγώ μετράω το κάθε σεντ πριν μπω στο κατάστημα, όμως εγώ δεν έχω ζήσει ακόμη τη ζωή μου. Έχω την επιλογή να φύγω και να καθορίσω το μέλλον μου, ακόμη. Εκείνοι οι άνθρωποι έμειναν, δούλεψαν εδώ. Στήριξαν αυτό το κράτος. το αγάπησαν. Και με τι τους ανταπέδωσε; Με πενιχρές συντάξεις στα γεράματα. Να μην έχουν τη χαρά να γεμίσουν με δώρα τα εγγόνια τους. Άραγε όλοι αυτοί οι ''υπαίτιοι'' δεν αντίκρισαν ποτέ τους τέτοιες στιγμές μήπως και τους πιάσει το φιλότιμο να βοηθήσουν τους αδυνάτους;