Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020

Ο μπόμπιρας

 

Άλλο ένα εργασιακό πρωινό ολοκληρώθηκε υποδεχόμενο το μεσημέρι.

 Κατεβήκαμε τα σκαλιά του κτιρίου σχεδόν τρέχοντας, να προλάβουμε να γυρίσουμε σπίτι, να βάλουμε μαγιό, να τρέξουμε να γευτούμε άλλη μια φθινοπωρινή βουτιά. 

Βαδίζοντας προς το άγαλμα της Ελευθερίας για να πάρω το αμάξι μου. 

Τέτοια ώρα, τέτοιο καιρό, ερημιά συνήθως. Όχι πλέον. Το άγαλμα δεν στέκεται πια εκεί μόνο του. Γύρω γύρω άνθρωποι, άλλου χρώματος, άλλης θρησκείας, άλλων ονείρων. 

Ανάμεσα τους και ένας μαύρος μπόμπιρας. Τόσο δα μικρός να τρέχει πίσω από τη μάνα του, τρώγοντας μια μπανάνα. Γεμάτος χαμόγελα. Σα να μη βρίσκεται μίλια μακριά από την γενέθλια πατρίδα του. Σα να βρισκόταν από πάντα σε αυτό τον τόπο που οι πιο πολλοί παριστάνουν πως δε τον θέλουν. 

Γύρω από το άγαλμα της Ελευθερίας και άλλοι, πιο μεγάλοι από αυτόν. Κάνουν βόλτες. Τους άφησαν να βγουν βόλτα στην πόλη. 

Μετά τη Μεγάλη φωτιά και αφού έφτιαξαν νέα σπίτια σε νέα χώματα, λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά από τη Μόρια. Βγήκαν να πάρουν τον αέρα τους στην πόλη, να ψωνίσουν και να κάνουν βόλτα.

 Και αυτός ο μπόμπιρας ο μαυριδερός, τόσο δα μικρός. Σαν μεγάλος άνθρωπος να περπατάει καταμεσής του δρόμου, σα να μην υπάρχουν κίνδυνοι, ούτε αυτοκίνητα, σα να είναι όλος ο δρόμος δικός του και όλη η προκυμαία μη σου πω. 

Κι η μάνα του πιο μπροστά, να περπατά αμέριμνη αλλά και ελεύθερη, χωρίς να μοιάζει να έχει έννοιες. Σαν ήταν Ελληνίδα μάνα, ο μπόμπιρας δε διάβαινε ούτε μισό βήμα χωρίς να κρατάει χέρι. Και σαν τρώει τη μπανάνα μοναχός.

 Άλλη πατρίδα βλέπεις. Άλλες έννοιες, άλλοι τρόποι. Μα σαν βαδίζει προς το άγαλμα της Ελευθερίας, είναι πραγματικά ελεύθερος.

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Έχασα το χρόνο μου.

Έχασα το χρόνο μου. Μαζί σου. Χώρια σου.

Μερικές φορές πρέπει να βάζεις γρήγορα τελεία.

Κερδίζεις ή χάνεις.

Αν το αφήσεις πολύ, χάνεις πολύ.

Περισσότερο από ότι κερδίζεις.

Πρέπει να έχεις τη πυγμή να πεις ΣΤΟΠ.

Τελεία. Φθάνει εδώ.

Αν το αφήσεις , θα σε κυριεύσει.

Είναι θηρίο, ο χρόνος το θρέφει.

Θα το αφήσεις να κυριαρχήσει;

Και μετά πως θα το φυλακίσεις;

Τελεία. Βάλε γρήγορα τελεία.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Δε σου έχω αφιερώσει ούτε μια γραμμή.

Δε σου έχω αφιερώσει ούτε μια γραμμή στη σκέψη μου.

Και είσαι τόσα χρόνια παρόν στη ζωή μου.

Με ακολουθείς με το δικό σου αόρατο τρόπο, περπατώντας σαν σε πέλματα της γάτας.

Έπρεπε να κάνουμε τόσα λάθη, άφησες να κάνουμε τόσα λάθη.

Άφησες να έρθει η μέρα, ένα βήμα πριν από το κενό.

Το παραδέχτηκες. Το δέχτηκες. Το ξεστόμισες.

Φέρθηκες σκάρτα και τώρα πια το ήξερες. Χάσαμε χρόνο. Πολύτιμο.

Σε λάθος αγκαλιές. Δημιουργήσαμε πολλές πληγές. Σε εμάς . Σε εκείνους.

Και ξαφνικά, βρεθήκαμε στην ίδια διαδρομή.

Τόσα χρόνια δρόμοι παράλληλοι. Και τώρα κοινή πορεία.

Με τρομάζει που μετανόησες. Με τρομάζει που άλλαξες.

Σε είχα αφήσει σε ένα ραφάκι εκεί ψηλά να στέκεις και να συνεχίζεις, χωρίς εμένα.

Εγώ δε χωρούσα.

Ήμουν πολύ  too much. Όλο αυτό ήταν πολύ too much.

Και ξαφνικά το υποσυνείδητο φωνάζει λόγια που τρομάζουν.

Αν ήρθες για να μείνεις, αυτή τη φορά στρώσε ζεστά.

Το φετινό χειμώνα θέλω να με ζεστάνει μόνο η καρδιά σου.

Καληνύχτα.






Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Μην το διαβάσεις.

Δεν σου γράφω πια. Κι η καρδιά μου ακόμα πονάει.

Θα προχωράμε μαζί είχες πει. Μα το όνειρο πάει.

Δε ξέρω τι κάνεις, μάλλον είσαι καλά.

Αλλά κάτι τέτοιες νύχτες με πιάνει. Θυμάμαι τη φωνή, το βλέμμα, πως με αποκαλούσες.

Δύσκολο να ταιριάξεις τόσο πολύ με έναν άνθρωπο.

Έφυγες πια. Δε σε ακολούθησα.

Τώρα έμειναν μόνο οι φωτογραφίες, οι αναμνήσεις, και μια...ρωγμή.

Δε πειράζει. Να είσαι καλά.






Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Ο.Ε

Με αφορμή τα 101ά γενέθλια του Οδυσσέα Ελύτη, είπα να μοιραστώ μαζί σας τον Μικρό Ναυτίλο.

Ὁ μικρὸς Ναυτίλος


Ὅτι μπόρεσα ν᾿ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, τὸ χρωστῶ σ᾿ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση: νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.

Δὲν παίζω μὲ τὰ λόγια. Μιλῶ γιὰ τὴν κίνηση ποὺ ἀνακαλύπτει κανεὶς νὰ σημειώνεται μέσα στὴ «στιγμή» ὅταν καταφέρει νὰ τὴν ἀνοίξει καὶ νὰ τῆς δώσει διάρκεια. Ὁπόταν, πραγματικά, καὶ ἡ Θλίψις γίνεται Χάρις καὶ ἡ Χάρις Ἄγγελος· ἡ Εὐτυχία Μοναχὴ καὶ ἡ Μοναχὴ Εὐτυχία.

μὲ λευκές, μακριὲς πτυχὲς πάνω ἀπὸ τὸ κενὸ ἕνα κενὸ γεμάτο σταγόνες πουλιῶν, αὖρες βασιλικοῦ καὶ συριγμοὺς ὑπόκωφου Παραδείσου.

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Walking with a ghost

Ετοιμαζόμουν να σου γράψω για το πόσο συννεφιασμένος είναι ο ουρανός σήμερα, μέχρι που έπαιξε στο ραδιόφωνο αυτό:



Αμέσως Shazam, δε το συζητώ.

Είναι Ελβετοί, και είναι ότι πιο δημιουργικό έχω ακούσει τελευταία.

Σε προειδοποιώ δεν είναι για χόρταση!

Τα φιλιά μου.

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Βάρη.

Βαδίζεις σε ένα δρόμο που δεν έχει πίσω,μόνο μπρος, ούτε κακό και καλό. Μόνο ευθεία.
Το μόνο πράγμα για το οποίο είσαι σίγουρος είναι τα όπλα που κουβαλάς. Ξέρεις ότι θα σου χρειαστούν και θα είναι αποτελεσματικά. Δεν είσαι σίγουρος για τα επιπλέον βάρη, αυτά που είναι απαραίτητα, θα σε κρατήσουν εν ζωή , όμως είναι βάρη. Προσπαθείς να υπολογίσεις ακριβώς πόσα θα σου χρειαστούν για να μην επιβαρύνεσαι στη διαδρομή σου με επιπλέον. Δεν μπορείς να είσαι όμως σίγουρος.
Οι επιλογές σου είναι δυο: Αφαιρείς αρκετά με τον κίνδυνο να ξεμείνεις από ''καύσιμα'' ή αφαιρείς λίγα με την πιθανότητα να μην αντέξεις να φθάσεις στο τέλος της διαδρομής. Και στις δυο περιπτώσεις μπορεί να βγάλεις τη διαδρομή μπορεί όμως και να μη τη βγάλεις. Φυσικα είναι προτιμότερο να ευχαριστηθείς τη διαδρομή. Όμως μη ξεχνάς την ευχαρίστηση ΄που θα έχεις όταν φθάσεις στην κορυφή. Οπότε είναι δίλημμα πάλι. Εκεί που ήσουν έτοιμος να συνεχίσεις με επιπλέον φορτίο ξανασκέφτεσαι πως ίσως αντέξεις και χωρίς σακίδιο.

Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται το ρίσκο και βαδίζουν χωρίς σακίδιο. Νομίζουν πως έτσι θα φθάσουν στο τέλος της διαδρομής τους και θα είναι νικητές.
Υπάρχει και αυτή η μερίδα ανθρώπων που δεν αφήνουν αυτούς που αγαπούν αλλά τους κουβαλούν μαζί τους όσο μεγάλη και αν είναι η διαδρομή. Υποφέρουν τα πάντα για να αντέξουν και να βγουν νικητές.
Ο μεγαλύτερος νικητής ξέρεις ποιος είναι τελικά;
Εκείνος που έβγαλε τη διαδρομή με φορτίο. Γιατί θα έχει πάντα κάποιον δίπλα του να τον στηρίζει, ενώ ό πρώτος εκτός από δειλός δεν θα έχει κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό του. Και η μοναξιά αγαπητέ μου φίλε μπορεί να γίνει ο χειρότερος σου εχθρός.


''Στη μοναχικότητα ο άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει τα πάντα, εκτός από χαρακτήρα-Σταντάλ''