Δε σου έχω αφιερώσει ούτε μια γραμμή.

Δε σου έχω αφιερώσει ούτε μια γραμμή στη σκέψη μου.

Και είσαι τόσα χρόνια παρόν στη ζωή μου.

Με ακολουθείς με το δικό σου αόρατο τρόπο, περπατώντας σαν σε πέλματα της γάτας.

Έπρεπε να κάνουμε τόσα λάθη, άφησες να κάνουμε τόσα λάθη.

Άφησες να έρθει η μέρα, ένα βήμα πριν από το κενό.

Το παραδέχτηκες. Το δέχτηκες. Το ξεστόμισες.

Φέρθηκες σκάρτα και τώρα πια το ήξερες. Χάσαμε χρόνο. Πολύτιμο.

Σε λάθος αγκαλιές. Δημιουργήσαμε πολλές πληγές. Σε εμάς . Σε εκείνους.

Και ξαφνικά, βρεθήκαμε στην ίδια διαδρομή.

Τόσα χρόνια δρόμοι παράλληλοι. Και τώρα κοινή πορεία.

Με τρομάζει που μετανόησες. Με τρομάζει που άλλαξες.

Σε είχα αφήσει σε ένα ραφάκι εκεί ψηλά να στέκεις και να συνεχίζεις, χωρίς εμένα.

Εγώ δε χωρούσα.

Ήμουν πολύ  too much. Όλο αυτό ήταν πολύ too much.

Και ξαφνικά το υποσυνείδητο φωνάζει λόγια που τρομάζουν.

Αν ήρθες για να μείνεις, αυτή τη φορά στρώσε ζεστά.

Το φετινό χειμώνα θέλω να με ζεστάνει μόνο η καρδιά σου.

Καληνύχτα.