"Benjamin, we're meant to lose the people we love. How else would we know how important they are to us?"
Αν με ρωτούσες πριν λίγο καιρό ποια είναι η αγαπημένη μου ταινία θα το σκεφτόμουν λίγο για να σου απαντήσω και ίσως η απάντηση που θα σου έδινα να ήταν ''Δεν ξέρω'' ή έχω πολλές. Οι περισσότερες γυναίκες έχουν πρότυπα ταινιών στυλ ''Sex and the city'' ή γλυκο-κλαψιάρικες σαν το ''a walk to remember''. Για το δεύτερο δε θα πω πολλά αρνητικά καθότι βρίσκεται και στις δικές μου προτιμήσεις όχι όμως στις τόπ. Όσον αφορά την πρώτη όμως..πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω τι την κάνει τόσο ξεχωριστή. Παρουσιάζονται όλα σε τόσο μέγιστο βαθμό που μπουχτίζεις, άσε δα που είναι τόσο ονειρικά έως και άπιαστα. Βέβαια όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο όμως μια τέτοιου είδους σειρά ή ταινία, όποια και να διαλέξεις, δε θα μπορούσε παρά να βρίσκεται στην κατηγορία των ταινιών που παρακολουθώ για ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη ρουτίνα τους διαβάσματος. Και πολλά είπα για αυτές τις κατηγορίες άς επανέλθω λοιπόν στο θέμα μου.. Μια από τις ταινίες που μου έμεινε, πράγμα πολύ δύσκολο διότι είμαι τόσο φαν που κάποτε έβλεπα και 5 ταινίες τη μέρα οπότε στο τέλος ποια να πρωτο-απομνημονεύσω;!, ήταν το ''The curious case of Benjamin Button''. Μη βιαστείς να με κρίνεις, δε μου έμεινε εξαιτίας του Brad Pitt. :-P Αν και για να πω την αλήθεια με εξέπληξε ευχάριστα με την εναλλαγή των ''προσώπων'' του και γενικά όλη την ερμηνεία του στην συγκεκριμένη ταινία, δεν του το'χα. Τέτοιου είδους ταινίες με αρρώστιες και λοιπά, τις παρακολουθώ δε λέω αλλά ξέρεις μου αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος όμως η συγκεκριμένη μου άφησε μόνο γλυκιά ξαφνιάζοντας με.
Την πρώτη φορά την είδα μόνη μου σπίτι. Μου άρεσε τόσο πολύ που για να φανταστείς την ξαναείδα δεύτερη φορά στο σινεμά. Θυμάμαι πως είχα διαλέξει να την δω με κάποιον που τότε θεωρούσα ''ξεχωριστό'', δεν ήταν τελικά αλλά who cares..Αυτό που ήθελα ήταν δω αν θα έχουμε το ίδιο feeling βλέποντας μαζί την ταινία. Παρόλο που την είχα ξαναδεί και ομολογώ ήταν η πρώτη φορά που βλέπω ταινία για δεύτερη φορά χωρίς να χασμουρηθώ ούτε στο ελάχιστο αφού ξέρω το παρακάτω αλλά ταυτόχρονα περίμενα με ανυπομονησία να ξαναδώ την κάθε σκηνή. Αυτό που με μάγεψε είναι ότι βλέπεις ανθρώπους που δεν τους χαρίζεται η ζωή μόνο τους αποσπάται άδικα και βάναυσα να την χαίρονται στο μέγιστο βαθμό κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή ενώ εμείς που έχουμε χρόνο τη σπαταλάμε άδικα. Το ρολόι μετρούσε συνεχώς αντίστροφα όμως εκείνο το παιδί έζησε τον έρωτα, τη ζωντάνια, όλες τις γεύσεις της γης παρόλο που ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη σκηνή με το ιστιοπλοϊκό όπου τα υπέροχα χρώματα του ουρανού έδεναν με εκείνα της θάλασσας και δυο άνθρωποι μόνοι στο πουθενά ζούσαν τον έρωτά τους. Εκεί ο χρόνος σταματούσε και τα χείλη σου σιγοψιθύριζαν μακάρι να το ζήσω και εγώ αυτό.
Θυμάμαι όλες τις σκηνές μια προς μια όμως εκείνη και ακόμη μία στο τέλος που ο νεανικός έρωτας σβήνει στην αγκαλιά της γριάς ποια γυναίκας που κάποτε ερωτεύθηκε αλλά πλέον ανήκει σε σώμα νεογέννητου με άγγιξαν τόσο. Φαντάσου ναήσουν στη θέση της σκέφτηκα και η καρδιά μου σκίστηκε στα δυο.
Τελικά ο συνοδός μου στο σινεμά δεν αντιλήφθηκα να ένιωσε το ίδιο συναίσθημα με εμένα ενώ βλέπαμε την ταινία, ίσως να είμαι πολύ ρομαντική ίσως να φταίει που τελικά δεν ήταν ξεχωριστός. Ποιος νοιάζεται; Οφείλω να σας πω πως την είδα και τρίτη φορά και δε θα βαρεθώ ποτέ να την βλέπω με παρέα ή χωρίς. Η συγκεκριμένη ταινία εισέπραξε καλές αλλά και κακές κριτικές. Από εμένα ακούσατε μόνο θετικά αλλά το μόνο που έχετε να κάνετε είναι απλά να την δείτε για να κρίνετε μόνοι σας. Εξάλλου δεν γίνεται όλοι να έχουμε τα ίδια γούστα.
Καλή σας μέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου