Κάποιοι έρωτες δε σβήνουν ποτέ..

..έχουν γραφτεί με ανεξίτηλο στυλό και μένουν εκεί να σε γλυκομαχαιρώνουν. Ξέρεις ότι το λάθος δε το έκανες εσύ, ότι εσύ ήσουν σωστός, ειλικρινής και λογικός. Μα πάνω από όλα ήσουν εκεί, παρόν σε όλα. Ήξερες καλύτερα από τον καθένα τι ήθελες και τι ζητούσες. Όμως οι άλλοι...αυτοί οι άλλοι, ήταν από εκείνους που δεν ξέρουν ήπου δεν θέλουν να ξέρουν. Από αυτούς που φοβούνται ή που παλιά δε φοβούνταν αλλά πληγώθηκαν και τώρα είναι η σειρά σου για να πληρώσεις λάθη άλλων και αμαρτίες...αμαρτίες πολλές. Μα ξέρεις πως δεν ήσουν εσύ που τις έκανες και το ξέρεις και το πιστεύεις και συνεχίζεις να παλεύεις. Για έναν έρωτα μισοπεθαμένο αλλά είσαι από εκείνους που δεν το βάζουν κάτω γιατί ξέρεις τι θέλεις, έχεις μάθει να παλεύεις για αυτά που θέλεις. Όμως η σκιά των άλλων είναι ακόμη εκεί και σε καλύπτει, παλεύεις αλλά κανείς δεν αναγνωρίζει τη μάχη σου. Παλεύεις και βροντοφωνάζεις για αυτά που νιώθεις, για αυτά που έχεις να δώσεις. Αλλά κανείς δεν ακούει γιατί έχει καλύψει τα αυτιά της, γιατί έχει κλείσει τα μάτια της και δε σε βλέπει. Δε θέλει να σε βλέπει. Γιατί θα πληρώσεις τον πόνο που άλλος της προκάλεσε και εκείνη δε ξέρει αν πρέπει να σε εμπιστευθεί. Φοβάται. Και αν την πληγώσεις και εσύ; Πρέπει να προστατέψει την καρδιά της, δεν αντέχει άλλο πόνο. Πρέπει να βρει κάποιον που να ξέρει να αγαπά. Και αν είσαι εσύ; Πως θα το ξέρει αν είσαι εσύ; Αφού έχει κλειστά τα αυτιά της και τα μάτια της. Δε θέλει να τα ανοίξει. Σε φοβάται. Έρχεται όμως η μέρα που θα σε αφήσει να την αγκαλιάσεις και ξέρεις πως θα γίνει δικιά σου. Και εκείνη το ξέρει. Είναι όμορφα όταν είστε μαζί, οι σκοτεινές ημέρες έχουν πια περάσει και αναπνέετε τον ίδιο αέρα, κοιτάτε τον ίδιο ουρανό αλλά πάνω από όλα τον κοιτάτε μαζί. Ξέρεις πως πάλεψες και άξιζε τη μάχη. Τώρα απολαμβάνεις αυτό που πάντα διεκδικούσες όμως έρχεται η ώρα που το βλέμμα της θα ξανασκοτεινιάσει. Θα κλειστεί στον εαυτό της και δε θα θέλει να είσαι κοντά της. Και όλα αυτά επειδή κάποιοι έρωτες δεν σβήνουν ποτέ. Έχουν γραφτεί με ανεξίτηλο μελάνι. Όσο κι αν δεν άξιζαν, όσο κι αν πόνεσαν θα κυριαρχούν πάντα ακόμη και στο μικρότερο κομμάτι του κορμιού σου και θα έρχονται μέρες που θα πονάς και θα σε βασανίζουν. Γιατί όπως ο εγχειρισμένος πονά όταν αλλάζει ο καιρός και εσύ υποφέρεις γιατί ανοίχτηκες σε ανθρώπους που δεν ήξεραν να αγαπούν και σε πλήγωσαν. Μπορεί να είσαι στην καλύτερη φάση της ζωής σου, επιτέλους να είσαι με άτομα που σου αξίζουν αλλά έρχονται εκείνες οι αναλαμπές που σε πονάνε, ακόμη και για ένα δευτερόλεπτο η σκέψη σκοτεινιάζει,το μυαλό θολώνει και ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ καρφώνει τα μάτια σου. Όμως καθώς ο χρόνος κυλά συνειδητοποιείς ότι δεν είναι εκείνο που το γιατί που σε βασανίζει ουτε ο λάθος δρόμος που διάλεξες τότε αλλά αυτό που δε μπορέσαμε ποτέ να έχουμε κι αν το είχαμε έστω και για λίγο συνειδητοποιούμε πως δεν το είχαμε και μας βασανίζει. Όμως ο χρόνος περνάει, δεν έχεις περιθώριο για κατσουφιές το συνειδητοποιείς. Και έτσι λοιπόν πετάς το μπαστούνι σου και τρέχεις στα λιβάδια με τον αγαπημένο σου. Γιατί εκείνος δεν θα σε πονέσει ποτέ. Ξέρει να αγαπά, ξέρει και να σε καταλαβαίνει.

Μπορεί κάποιοι έρωτες να μένουν θαμμένοι μέσα μας και να μας πονάνε όμως πάντα θα υπάρχει το καλύτερο για μας κάπου εκεί έξω και το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να σπάσουμε το μπαστούνι και να τρέξουμε να τους προλάβουμε. Για όλους υπάρχει ένα ταίρι όπως ακριβώς ο καθένας μας το έχει ονειρευτεί. Βρείτε το δικό σας, η ζωή είναι λίγη και δεν περιμένει.