Οι λέξεις για κάποιους είναι σημαντικές για κάποιους άλλους πάλι ασήμαντες. Όμως όταν πρόκειται για δύο συγκεκριμένες λέξεις τότε γίνονται σημαντικές για όλους.
Το τραγούδι παρακάτω θα σας μαρτυρήσει ποιες λέξεις εννοώ.
& εμείς προσπαθούμε να ξεγελάσουμε την κατάντια μας. Όλα έχουν ακριβύνει σε τέτοιο μέγεθος που δε τολμάς να ξεμυτίσεις από το σπίτι σου. Δηλαδή αφού έχεις και σπίτι να μένεις πάλι καλά να λες. Το σουπερ μαρκετ αποτελεί ένα είδος πολυτέλειας για το μεσο-αστό που το επισκέπτεται για τα απολύτως απαραίτητα. Παλιά θα έβλεπες ανθρώπους που ακόμη και αν πάλι κουτσά στραβά τα βγάζανε φεύγανε με 2 βαριές σακούλες από το σουπερ μάρκετ γεμάτες. Είχαν αγοράσει σίγουρα και κάτι για απόλαυση, κάτι ''άχρηστο''. Τώρα το μόνο που βλέπεις τις λιγοστές φορές που και εσύ επισκέπτεσαι το σουπερ μαρκετ είναι πολλούς ανθρώπους σε κάθε γωνιά του καταστήματος να μετράνε τα λεφτά τους. Ποια λεφτά δηλαδή. Άνθρωποι απλοί καθημερινοί μετράνε μέχρι και το τελευταίο cent που κάποτε δε τους ένοιαζε αν περίσσευε, το πετούσαν σα τσίχλα. Τώρα το μετράνε. γτ αυτό το cent, η ελάχιστη αξία του έχει αξία τώρα. Γιατί δεν φθάνουν πια τα cent. Βλέπεις ανθρώπους που μπαίνουν για να αγοράσουν ένα γάλα, μόνο. Μετράνε το κάθε λεπτό πια γτ μπορεί και να μη τους φθάσουν. Βλέπεις παππούδες, γιαγιάδες και αναρωτιέσαι..σκέφτεσαι,λυπάσαι. Σε ποιο κόσμο μεγάλωσες; Κάποτε οι παππούδες είχαν τόσα πολλά λεφτά που τα έδιναν απλόχερα στα εγγόνια. Σκέφτεσαι ταπεινά, τώρα πως τα καταφέρνουν; Στο πρόσωπο κάθε παππού και γιαγιάς που βλέπεις, αντικρύζεις τους δικούς σου και ένας σφάχτης σου αγγίζει την καρδιά. Βέβαια όχι πως και εγώ είμαι σε καλύτερη κατάσταση. Και εγώ μετράω το κάθε σεντ πριν μπω στο κατάστημα, όμως εγώ δεν έχω ζήσει ακόμη τη ζωή μου. Έχω την επιλογή να φύγω και να καθορίσω το μέλλον μου, ακόμη. Εκείνοι οι άνθρωποι έμειναν, δούλεψαν εδώ. Στήριξαν αυτό το κράτος. το αγάπησαν. Και με τι τους ανταπέδωσε; Με πενιχρές συντάξεις στα γεράματα. Να μην έχουν τη χαρά να γεμίσουν με δώρα τα εγγόνια τους. Άραγε όλοι αυτοί οι ''υπαίτιοι'' δεν αντίκρισαν ποτέ τους τέτοιες στιγμές μήπως και τους πιάσει το φιλότιμο να βοηθήσουν τους αδυνάτους;
Με αφορμή ένα hashtag στο twitter #nostalgia με βασανίζει εδώ και μέρες το τι τελικά αποτελεί πραγματική νοσταλγία;
Προσωπικά δε μπορώ να χωρέσω κάτι που νοσταλγώ σε 140 χαρακτήρες μόνο, πρέπει να το πετσοκόψω τόσο πολύ που χάνει την πραγματική αξία του.
Νοσταλγία είναι κάτι όμορφο και μοναδικό για εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή που συμβαίνει. Αν ο χρόνος, ο τόπος και εκείνος ήταν διαφορετικός, δεν θα αποτελούσε νοσταλγία.
Νοσταλγία θα μπορούσαν να ήταν οι στιγμές με τις φίλες, τα ξενύχτια, τα αγόρια, οι τρέλες, τότε.
Όμως όταν έρχεται στο νου η αγκαλιά και το άγγιγμα της ανάσας του στο λαιμό καθώς σε σφίγγει με τα δυο του χέρια τότε...τι από τα δυο αποτελεί μεγαλύτερη νοσταλγία;
Μάλλον το δεύτερο. Ίσως επειδή δεν μπορεί ο καθένας να σε κάνει να νοσταλγήσεις την αγκαλιά του έστω και αν τη στερηθείς για ελάχιστο.
Εξάλλου η λέξη από μόνη της εμπεριέχει μια ρομαντική βαθύτερη έννοια που την κάνει ξεχωριστή. Νοσταλγία είναι οι όμορφες στιγμές που θέλεις να επαναληφθούν, αλλά στιγμές με νόημα. Εσύ όμως διαλέγεις ποιες είναι αυτές. Φρόντισε λοιπόν να αξίζουν την επανάληψη.
Είναι και εκείνες όμως οι φορές που τσακώνεσαι για ασήμαντους λόγους. Η κάθε σου λέξη μεταφράζεται αυτόματα σε γκρίνια και το σύννεφο ''ανυπόφορος'' σκεπάζει τα μαλλιά σου. Σε αφήνω. Πάω σπίτι μου μέχρι να ηρεμήσεις και ίσως να συνειδητοποιήσεις.
Αναρωτιέμαι..οι όμορφες στιγμές δε σε κατακλύζουν; Δε μπορείς να σκεφτείς πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ταίρι όπως εσύ; Γιατί δεν εκτιμάς ούτε το τόσο δα που μας επιτρέπεται να ζήσουμε; Η αγάπη δεν είναι δανεική.
Πριν λίγο πληροφορήθηκα που λες τα νέα σχετικά με τις αλλαγές στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Η πρώτη μου αντίδραση είναι η εξής: Πόση γκαντεμιά με περικλείει; Σε λίγες μέρες θα αλλάξω σπίτι, θα μετακομίσω σίγουρα σε κάποιο πιο φθηνό&πιο μικρό&δεν θα πληρώνω πλέον εκείνο τον υπέρογκο λογαριασμό της ΔΕΗ που όλη αναρωτιούνται αφού δεν αφήνω ανοιχτό το θερμοσίφωνο για ώωωωρες πως αυξάνεται μόνος του! Δηλαδή νταξ..τι να πω! Αγαπητή ΔΕΗ δε με σκέφτεσαι καθόλου! Τόσο καιρό ήθελα να αγοράσω τόσο πολύ τη νέα nvidia κάρτα γραφικών που σκίζει πέταλα αλλά και μόνο στην ιδέα ενός λογαριασμού ΔΕΗ στα διπλά λεφτά δλδ κάπου στα 300 ευρώ, ε δεν το επιχειρούσα!Όχι τίποτα ποιος ακούει τον μπαμπά, που δε καταλαβαίνει από τεχνολογία. :P Εννοείται πως η κάρτα γραφικών θα πήγαινε πακέτο με το τελευταίο μοντέλο επεξεργαστή της Intel έτσι γιατί 4 χρόνια κάθομαι με τα ίδια χαρακτηριστικά και έχω σταματήσει να παίζω και φινιρίσμα που λένε μια ωραιότατη οθονούλα για να μη χαλάσουν και τα μάτια μας. Ουφ. Απογοητεύτηκα, Δεν έχει ούτε για φέτος παιχνιδάκια. Άντε δε πειράζει ας πάρουμε το πτυχίο μιας και φθάσαμε στην πηγή, να πιούμε και το νερό να ξεδιψάσουμε και από του χρόνου επανέρχομαι δριμύτερη με ανανεωμένο desktop και πολλά πολλά παιχνίδια. Βλέπεις ανήκω στις λίγες γυναίκες που όταν έχουν λεφτά στα χέρια τους θα αγοράσουν κάτι για το pc τους πρώτα και αν περισσέψει κάτι θα πάνε για ρούχα, παπούτσια και τέτοια μπιχλιμπίδια. Αυτά. ΔΕΗ σε μισώ.
Βρίσκω τα κομμάτια σου εκείνα τ’ ακριβά σου, τ’ αγκάλιασα, τα κράτησα για να θυμάμαι τ’ όνομά σου. Στο δρόμο σέρνοντας σκυφτός, σελίδες τα όνειρά μου στεφάνια απ’ τις ελπίδες μου και το άγχος του έρωτά μου. Αυτές τις ώρες που έρχεσαι ζεστή και βελουδένια μου είναι δύσκολο να είμαι απλός χωρίς εσένα.